Ik ben als spring-in-'t-veld geboren. Dol op rennen, dansen en spelen. Het liefst allemaal tegelijk. Mijn ouders konden tijdens mijn kleuterjaren niet uit eten. Ik wurmde me binnen 1 seconde los uit de greep van mijn ouders of klom als een acrobaat uit mijn kinderstoel. En weg was ik! Nadat ze me keer op keer achter de bar of uit de keuken vandaan moesten plukken, besloten ze restaurants een poosje links te laten liggen. Als tegenhanger voor al deze drukte kon ik mezelf urenlang bezighouden met mijn Playmobile of Barbies. En weer later werd dat lezen. Hele jeugdseries verslond ik.
Auw!
Als klein meisje kon ik al goed observeren en luisteren. Het bewijs daarvoor kreeg ik op de kleuterschool. Ik zat in de kring voor aanvang van een nieuwe dag. Mooie jurk aan, want die waren favoriet. Rokjes, jurkjes en maillots. Maillots die ALTIJD afzakten. Mijn lievelingsjuf, juffrouw Stolk, zei op een dag in de kring, “Sandra, ga eens rustig zitten en let alleen op jezelf”. Huh?! Ik deed toch helemaal niks? Ik zat gewoon rustig op mijn stoeltje rond te kijken?! Wat als een pijnlijke terechtwijzing voelde, is achteraf een haarscherpe analyse van mijn juf. Ik kan nu ook kindjes met een te scherp afgestelde antenne op de buitenwereld van een kilometer afstand herkennen. Ik zou ook het liefst "let maar lekker op jezelf" tegen ze willen zeggen. Als ik dit zou doen, dan voelen mijn woorden vast precies net zo als veertig jaar geleden. Als een terechtwijzing in plaats van een liefdevolle aanwijzing.
Het observeren en goed luisteren naar wat iemand nodig heeft heb ik jarenlang toegepast. Thuis, op mijn ouders. Later voegde ik daar vriendinnen en leerkrachten aan toe. Het resultaat? Ik was een allemansvriend. Ik kon het met iedereen goed vinden. Aan leren had ik een hekel, maar de leerkrachten liepen met me weg. Sandra is zo gezellig in de klas! Ik wist precies wat iedereen nodig had. Ik ging al jong van school om te gaan werken. Ik wilde zo graag groot zijn. Als jongste bediende in allerlei bedrijven had mijn aanwezigheid hetzelfde effect. Ik bracht energie, enthousiasme en een luisterend oor. Daarnaast werkte ik snoeihard. Succes verzekerd!
Verbinding
Tot het magische getal 30 in mijn leven verscheen en ik eens goed in de spiegel keek. Wie is deze vrouw die altijd lacht en zo makkelijk in de omgang is? Ik had werkelijk geen flauw idee. Een verdrietige constatering voor een allemansvriend. Ik had met iedereen contact gemaakt, behalve met mezelf. In alle eerlijkheid wist ik ook niet hoe ik dat moest doen. Gelukkig wist ik toen niet welke zoektocht mij stond te wachten. Jezelf leren kennen kost tijd, geduld en lef om de bodem van de put aan te durven tikken. Uiteindelijk lukte het me om mijn kernkwaliteiten observeren en luisteren te omarmen én doelgericht in te zetten. Zonder mezelf te verliezen.
Sterker nog, ik ben nu op mijn best en stikgelukkig als het me lukt om de vraag achter de vraag te achterhalen. Door goed te kijken, de juiste vragen te stellen en aandachtig te luisteren, niet benoemde gevoelens en motieven boven tafel te krijgen. Persoonlijke verhalen ophalen, dat is wat ik het liefste doe. Achterhalen wat er écht omgaat in mensen en organisaties. Iedereen heeft een verhaal te vertellen. Als je goed kijkt en luistert, vang je ze vanzelf. Ik zet mezelf bewust en onbewust in als verbindende factor tussen mensen en werk, omdat ik erin geloof dat iedereen het beste tot zijn recht komt in een sfeervolle en effectieve werkomgeving.
Ik ben Sandra de Snoo, communicatieadviseur & verhalenjager
“Iedereen heeft een verhaal te vertellen.
Als je goed kijkt en luistert vang je ze vanzelf”
